Βάζοντας όρια

Λέμε ναι για να αποφύγουμε τη δυσαρέσκεια του συντρόφου μας, της οικογένειας μας, του αφεντικού μας, των συναδέλφων μας. Λέμε ναι ώστε να γίνουμε αποδεκτοί, λέμε ναι γιατί φοβόμαστε το όχι. Λέμε ναι γιατί δεν μπορούμε να βάλουμε τα όρια μας, λέμε ναι και προδίδουμε τον εαυτό μας.

Με αφορμή την πρόσφατη εθνική μας εορτή (και το περίφημο ΟΧΙ), εμπνεύστηκα να γράψω ένα άρθρο για το περίφημο ΝΑΙ του σήμερα και τη γενιά του ΝΑΙ. Μια γενιά γεμάτη φόβους και αυτό-απόρριψη, μια γενιά ανθρώπων ανίκανη να θεσπίσει τα όρια της και να πει όχι. Φοβόμαστε να πούμε όχι στη σχέση μας, στη δουλειά μας, σε φίλους και έτσι λέμε καθημερινά όχι στον εαυτό μας, διακυβεύοντας την ψυχική μας υγεία.

Το ναι αποτελεί εύκολη λύση. Μας βοηθά να βγούμε από μια δύσκολη θέση και να αποφύγουμε τυχόν δράματα. Είναι φυσικό ο άνθρωπος να επιθυμεί την αποφυγή ρήξης με άτομα που αγαπά ή χρειάζεται. Όχι όμως όταν το ναι σε κάποιον έξω από εμάς, κοστίζει αισθητά στον εαυτό μας.

Αυτή η μερίδα ανθρώπων λοιπόν που δυσκολεύεται να φέρει το όχι στη ζωή του και να διατηρήσει υγιή προσωπικά όρια, χρειάζεται να αποκτήσει στρατηγική και γνώση. Γνώση επάνω στην τοποθέτηση προσωπικών ορίων, τη συντήρησή και υποστήριξη τους. Στρατηγική επάνω στην αναζήτηση ισορροπίας εσωτερικά και όχι εξωτερικά. Παραθέτω εδώ ένα χρυσό κανόνα επιβίωσης που σχετίζεται με την ανάπτυξη εσωτερικής ισορροπίας και τη συνειδητοποίηση των προσωπικών μας αναγκών, ώστε να αναγνωρίζουμε πιο εύκολα τις στιγμές του όχι:

Είναι σημαντικό να διατηρούμε επαφή με το σώμα μας σε καθημερινή βάση. Το σώμα μας ως ύλη αποτελεί από μόνο του ένα αισθητό όριο με τον έξω κόσμο. Άτομα με δυσκολία στο όχι, είναι καλό να ξεκινήσουν από το σώμα τους. Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ, αν μια κατάσταση είναι επικίνδυνη για την ψυχική ή σωματική μας υγεία, το σώμα μας θα μας ενημερώσει, θα σφιχτεί, ο νους μπορεί να προχωρήσει εκλογικεύοντας και κάνοντας ‘χατίρια’, το σώμα ποτέ. Κατακτώντας λοιπόν μια πρώτη επαφή με το σώμα, κάποιος μπορεί να αρχίσει τη σκιαγράφηση των προσωπικών του ορίων. Τότε, διατηρώντας επαφή με τον εαυτό του, μπορεί να προχωρήσει στην εφαρμογή και υποστήριξη των ορίων του προς τον έξω κόσμο, αντλώντας δύναμη από την επαφή του με τον εσώτερο εαυτό.

Η θέσπιση ορίων απαιτεί τέχνη και χρόνο. Αν κάποιος όμως σκεφτεί πόσες ψυχοσωματικές ασθένειες και διαταραχές προέρχονται από την κακομεταχείριση που ασκούμε στον εαυτού μας, θα συνειδητοποιήσει την αμέριστη αξία της παραπάνω διαδικασίας.